Wat is dat nou eigenlijk, ‘oud zeer’?
Pijnlijke ervaringen verdringen we het liefst naar de diepten van onze ziel, in de (ijdele) hoop dat ze nooit meer aan het licht komen. Maar helaas: vanuit die onbewuste duisternis oefenen psychische trauma’s indirect invloed uit op ons leven. Op de dynamische grens van onbewust en bewust komen dan buitenproportionele emoties op – vage angst, onredelijke irritatie, onbestemd verdriet of een oeverloze somberheid. Het analytisch verstand kan geen oorzaak vinden en we zeggen dan zoiets als: “Ik moest ineens uit het niets huilen.” De cognitieve gedragstherapie zet dat nog eens stevig aan en helpt je nog sterker te rationaliseren: ‘Kijk nog eens goed, wat kan er nou in werkelijkheid gebeuren als je zo helemaal moederziel alleen op een onmetelijk groot plein staat? Je kunt altijd gewoon gaan lopen, dan kom je vanzelf weer bij huizen en mensen. Niks om bang voor te zijn – toch?’ Nee, dat lege plein is niet de oorzaak van de angst – wel de trigger. Het plein en de leegte ervan triggeren een oude pijn van (bijvoorbeeld) verlaten worden, helemaal alleen te zijn, niet te weten waarheen te gaan etc. Dát is de oorzaak – niet het plein ‘an sich’.