Ik ben een vrouw van 40 jaar. Inmiddels ben ik gescheiden van een traumatiserende – mogelijk narcistische – man, waar ik bijna 20 jaar samen mee ben geweest en 2 lieve kinderen mee heb, (nu 11 en 12 jaar).

Vanuit mijn ouderlijke huis ben ik als jonge vrouw vol een relatie met mijn ex-partner ingegaan. Tijdens de relatie waren er veel gebeurtenissen, waarna ik zocht naar de herkomst daarvan en ging opzoek naar oplossingen, vertrouwde op het goede, raapte alles bij elkaar en ging door. Ik kreeg zelf signalen en inzichten, ik kreeg signalen van familie, vrienden, collega’s, kennissen.  De laatste jaren versterkte dat en kwam ik tot de conclusie dat er een patroon zichtbaar was. Met korte pieken, tijd voor elkaar,  even los van elkaar, een goed gesprek, de liefde bedrijven, het gevoel van samen voor ons gezin en elkaar, gevoel van vertrouwen, gezelligheid. Even opladen en daar kon ik lang op teren leek wel. Diepe dalen, stiltehandeling, projectie, gaslighting, manipulatie,  er werd over mijn grenzen gegaan, over mijn normen en waarden, respectloosheid naar mij en ook naar anderen om ons heen, vragen die niet beantwoord werden, boosheid die bij mij boven kwam, schamend gevoel naar anderen, onbegrip, vol verdriet en angst. Het voelde voor mij alsof hij mij geestelijk probeerde kapot te krijgen. Het leek voor mij wel een spel waar hij mee bezig was. Hij wilde controle over onze relatie en de kinderen. Hij overrulede, ondermijnde, pestte in huishouding en  de opvoeding, bedacht constructies als het gaat over financiën en nu ook in scheiding. Voor hem was het alles of niets. Een middenweg bestond niet.  Ik kon alles oplossen en verzorgen. Hij deed nooit gezellig mee, regelde het op zijn manier en zorgde dat er altijd iets was wat mij zou raken. En daar haalde hij dan ook nog op aan. Alles werd uitgebreid besproken. Verkeersregels kon hij zich niet aan houden en spuugde regelmatig in het openbaar op de grond. Van anderen had hij altijd iets te zeggen, waarna hij alles betrok op zichzelf. Hij stond graag in de aandacht. Alles maakte hij groter en mooier. Soort van tegenpool van mijzelf.

Hij gaf aan dat hij nergens last van had en keek opgewekt, had trekken in zijn gezicht en aaide regelmatig over zijn hoofd als een aapje. Voor mij voelde het anders dan dat hij zelf liet zien, wat mij ook verdriet gaf. Het gevoel dat ik hem moest helpen. Dat kostte mij veel energie. Ik ben altijd het gesprek met hem aangegaan en heb eerlijk gedeeld hoe ik tegen onze relatie aankeek en confronteerde hem met de gebeurtenissen, wat ik zag en hoe het voor mij voelde wat er aan de hand was. Hij heeft mij in de laatste periode van onze relatie in mijn oor gefluisterd dat ik hem het beste ken. En nog wilde ik er samen uitkomen, hem helpen en daarmee ook onze relatie en ons gezin redden. Ik heb altijd gedacht, gehoopt en gelooft dat ik hem kon helpen en in kon laten zien hoe mooi het leven kon zijn met liefde, de rust te vinden en te genieten. 

De kinderen werden ouder en gingen ook dingen zien, vragen stellen en meningen uiten met daarbij natuurlijk gedrag dat bij hun leeftijd hoort. De sfeer ging vaak de verkeerde kant op, daar zorgde hij wel voor. Ik had geen partner naast mij die mij ondersteunde als moeder en vrouw en het goede voorbeeld op belangrijke punten kon zijn voor onze kinderen. Hij ondermijnde mij. Dat maakte dat het met de kinderen en mij niet altijd makkelijk ging. Het voelde voor mij alsof ik 3 kinderen aan het opvoeden was. Grenzen stellen wordt dan nog moeilijker gemaakt en mijzelf eraan houden ook. Best pittig. 

Voor onbekenden en sommige bekenden leek het alsof we een ideaal gezin waren, maar als de autodeur of voordeur achter ons sloot, had ik een andere man, die mij de rug toekeerde, mij ging vertellen wat er allemaal fout was aan mijn gedrag en mij alleen liet bij de kinderen. Hij trok zichzelf terug, kroop in bed, bad, gamend achter de pc, keek tv of hij sliep op de bank of werkte. Alles waar ik enthousiast van werd en ik als ik iets wilde ondernemen, dat ontkrachte hij. Ik kwam niet tot mijn recht. Ik moest alles maar alleen doen met de kinderen of hij zorgde ervoor dat hij het uiteindelijk alleen deed met de kinderen en mij intussen gekwetst.  Hij knapte iets op en hij maakte tegelijk iets anders kapot of vies. Alles moest heel snel en daar was hij dan ontzettend trots op. 

Ik draaide voornamelijk het gezin. Hij had de lusten en ik de lasten. Het gekke vond ik toen dat hij mij afdwong om dankbaar te zijn, wat hij allemaal voor ons en ons gezin betekend, door zijn inzet. Dat liet ik niet toe en vertelde hem dat het iets is wat je samen doet. Dat ging er bij hem niet in. 

Ondanks dit allemaal, heb ik toch optimaal genoten van de kinderen! De mooie, bijzondere momenten, op mijn manier aandacht aan gegeven. 

Mijn werk was voor mij een veilige haven, die ik voor mijn gevoel ook niet los kon laten, daar had ik geen energie voor, een blokkade. Daar heb ik ruimte gekregen om ervaringen op te doen, uitdagingen aan te gaan in communicatie met mensen (klanten) /collega’s. Ik heb mijzelf aangeleerd om met vele situaties om te kunnen gaan op mijn manier en te voelen wat ik terug krijg van mensen in goede zin (soms ook slecht) , heel bijzonder vind ik. Een goede leerweg, het herkennen van mensen en hun gedragingen.

Lichamelijke klachten versterkten of kwamen erbij. Tintelingen in mijn hoofd op verschillende plekken, spanning in bovenarm, spanning in schouder, trok door naar druk op de borst, hartkloppingen, hyperventilatie, angst, uitbarstingen in verdriet,  ik werd trager, had minder concentratie, weinig behoefte verder aan contact, weinig energie, leeg gevoel, ik werd stiller, voelde mij onzeker, bevroor in sommige situaties,  ik observeer, steeds meer overdenken,  het gevoel ergens in vast te zitten, geen uitweg meer zien, radeloos, machteloos. lk praatte heel veel met mensen om mij heen waar ik mij veilig bij voelde, alleen dat was niet genoeg. Er moest iets gebeuren, anders zou ik er aan onderdoor gaan. Dat was het mij niet waard. Ik zat gevangen in deze relatie. 

Na een bezoek aan de huisarts eerst doorverwezen naar de praktijkondersteuner. Na wat gesprekken en boekenadvies, verwees zij ons naar een relatietherapeut. Na lang aandringen ging mijn ex-partner tot 2 x toe mee en het kwam er op neer dat ik eerst aan mijzelf moest werken, hij eerder niets wilde ondernemen voor zichzelf. Dat frustreerde mij, omdat ik vond dat wij allebei alvast aan de slag konden. Ik kreeg te horen dat ik te snel wilde. Zo ging ik daarna even alleen mijn pad verder, maar goed ook. Intussen via de praktijkondersteuner verwezen naar ONS WELZIJN. Daar ben ik met een medewerker in gesprek gegaan en zij heeft mij verder aan het denken gezet. Na meerdere gesprekken kwam er bij mij naar boven dat ik zo niet langer met hem in een relatie kan blijven voor mijzelf en ik een keus moest maken. Als ik goed voor mijzelf zorg, is het ook beter voor mijn kinderen en ik kan deze situatie te stoppen. Het kan niet slechter dan nu, het kan alleen maar beter, ik moet hier doorheen. Zodoende heb ik meegedeeld dat ik van hem wil scheiden. Hij zei nog met een lach dat ik hem een stapje voor was deze keer. Maar hij stemde er in mee. 

Zijn nare gedrag versterkte. Ik heb hem recht in zijn ogen gekeken, zijn pupillen vergrootte heel erg en voelde mij daardoor bedreigd. Daarbij de mededeling vanuit hem wat ik mij kon herinneren, “Bij mij moet je heel ver gaan om mij boos te krijgen, dus als ik boos wordt moet je stoppen anders gebeurd er iets”. Dat heeft hij in onze relatie wel eens vaker gezegd. Dat maakte mij angstig in huis. Daarna volgde er een tik op mijn hoofd, toen de kinderen niet keken, ik weerde gelijk af en hij loog daarover naar de kinderen alsof ik hem sloeg. Waarop ik zei dat hij mij een tik gaf en ik afweerde, daarbij dat hij van mij af moet blijven. Ik heb hele nare gedachten gehad, mij heel erg veel zorgen gemaakt over mijzelf en de kinderen. Met nog een hele weg voor ons die we moesten doorstaan. Soms zakte de moed in mijn schoenen. Alle hulp heb ik ingeschakeld die ik maar kon bedenken, met behulp van familie die mij daarin ondersteunde. Informatie gezocht op internet en ervaringen van anderen gelezen, zo elke stap/handeling  opnieuw bedacht wat de beste aanpak zou zijn voor alle veiligheid te behouden en het pad te versnellen. Alles op mijn gevoel gehandeld en gesprekken gevoerd met voor mij betrouwbare mensen om mij heen. Uiteindelijk moet je het toch allemaal zelf doen. 

Gelukkig heeft de mediator dit goed op kunnen pikken en ons in een situatie Bird nesting kunnen krijgen, zolang er geen andere woonruimte voor mij en de kinderen was. Ik probeerde de angst weg te stoppen om zo overeind te blijven in deze situatie. 

Overigens heb ik ook een advocaat adviseur ingeschakeld, die kinderen ook voorop stelt in dit proces en bekend zijn met persoonlijkheidsstoornissen. Zij heeft mij vaak aan het denken gezet, mij geconfronteerd met mijn gedrag, hoe ik het anders zou kunnen bekijken en waarom. Daarnaast stelde zij mij toch elke keer gerust en kon ik elke keer weer de kracht vinden om door te zetten, een soort van ontspanning vinden en achter mijn eigen keus staan. 

Op mijn werk vroeg een klant die ik verder niet kende, of ik een man en twee kinderen had.  Verder vertelde ze dat ik rond mijn hart een chakra moest sluiten, anders zuigen ze mij leeg. Na die ervaring ben ik mijn pauze ingegaan. Dat zette mij natuurlijk aan het denken. Ik kreeg flashbacks uit het verleden, alsof puzzelstukken in elkaar vielen. Ik kreeg een helder moment dat ik begreep waar ik in zat. Overweldigend gevoel gaf dat mij. 

Vervolgens heeft mijn huisarts een aantal adressen van psychologen gegeven en hij heeft mij gewezen op de website van de stichting HET VERDWENEN ZELF en zo ook gekomen bij de praktijk “Het Vierde Pad” van Marieke en Jelmer. Zelf onderzoek gedaan op hun website, reviews gelezen en het advies opgevolgd om eerst de beide boeken te bestellen en te lezen van Iris Koops, voor ik kon beslissen of ik verder wilde met therapie. 

Ik kon niet stoppen met lezen, zoveel erkenning, het gevoel dat ik niet alleen ben is een troost. Ervaren, geleerde mensen geven inzichten, het zette opnieuw mijn brein aan!  Weer flashbacks uit een groot deel van mijn leven, tranen die vloeiden. Vol van verbazing. Na deze laatste twee ervaringen kwam er een soort van rust over mij heen, waardoor ik vanuit een andere kant naar mijn situatie kon kijken. Ik begreep steeds meer. Toch bleven de klachten wel in stand. Elke keer als er contact was of hij had iets raars uitgehaald wat natuurlijk over mijn grenzen ging, reageerde mijn lichaam. 

Mijn gevoel gaf aan dat ik naar Marieke en Jelmer toe moest, mijn vertrouwen in hun was groot. Ze hebben voor mij ruimte kunnen maken. Ik vond het wel wat spannend. Al snel voelde ik mij op mijn gemak, waarna ik mij open kon stellen om met hun de therapie aan te gaan.

Ik kreeg zowel van Marieke en Jelmer een hoop vragen waar ik genoeg tijd voor kreeg ze te beantwoorden. 

Terug naar mijzelf in sessies met Jelmer, mij na laten denken, zelfs met wat humor, waarbij we verder zijn gegaan dan de situatie waar ik mij in begaf, terug naar waar ik vandaan kom en wie ik ben en met welke eigenschappen. Daar bij stil te staan. Ik kreeg informatie over de mens vanaf geboorte en verdere groei. Uitleg gekregen hoe het werkt met bepaald gedrag en waarom en hoe je dat zou kunnen veranderen. Zo ook in mijn situatie. Geconfronteerd worden met gedrag van mijzelf en van anderen om mij heen. Dit is een basis waarmee ik verder kon bouwen. Met stof tot nadenken voor thuis als ik in rust ben. Mijn brein werd geprikkeld.

Terug naar mijzelf in sessies begeleid door Marieke met behulp van klankschalen en muziek.  Ik ben in gedachten op plekken geweest waar ik mij veilig voelde en waar ik het fijn vond. Ik kan daar altijd naar terug als ik dat wil. Tranen zijn losgekomen en ik ben getroost.  Zo ook met een ademsessie, waarop mijn lichaam reageerde en ik spanningen voelde opkomen, tranen die loskwamen en beide  weer weg heb voelen gaan. Vanuit een stoel in ontspanning met ogen dicht terug gegaan in de tijd naar allerlei gebeurtenissen, wat ik daarbij voelde, wat ik er nu van zou vinden en kan zeggen tegen mijzelf als kind. Ook daar kwam er verdriet vrij. Daarbij kwamen patronen die bij mij horen ook in zicht. Verwerking, het gaf mij ontspanning. Het loslaten om verder te kunnen. 

Marieke en Jelmer geven mij het gevoel dat je niets fout kunt zeggen, het op elke manier goed is. Ze zijn lief, zorgzaam,  betrouwbaar, ze hebben mij gehoord en getroost, gesterkt door mij te begeleiden in mijn gevoel voor mijzelf en op te komen voor mijzelf waar nodig is, dat ik er mag zijn en mag stralen. Mij ook dat zelf laten voelen en geloven. Ik weet nu wie ik ben en ben daar heel gelukkig mee. Oogkleppen zijn af, blokkades zijn weg, ik voel mij vrij! Het herkennen van mensen, waarmee ik mijzelf kan beschermen en waardoor ik mij kan verrijken met nog meer fijne en lieve mensen om mij heen. Privé, op mijn werk, overal. Vertrouwen op mijn gevoel, de liefde voor mijzelf en anderen en mensen helpen die dat willen,  dat brengt mij verder op mijn pad. Mijn eigen kracht die ik nu ook voel in mijn handen en voeten,  gebruiken en omzetten in iets positiefs op deze aarde. Samen delen.

Nu ik mijzelf en het leven beter begrijp, voel ik de kinderen nog beter aan. Waarmee ik hen op hun eigen pad op de goede manier kan begeleiden waar ik kan. Verder ga ik op ontdekking, heel veel zin in! Elke dag komen er nieuwe dingen op mijn pad. Verrassend! Nieuwsgierig naar wat er nog allemaal komt, opzoek naar nog meer informatie en deze zuig ik op. Ik kan zelfs nu ontspannen, heb plezier met mijzelf in alle rust, op een bedje in de natuur met een goed informatief boek en een lach op mijn gezicht. Bewuster met voeding bezig, koken, mijzelf weer beter verzorgen, zingen, andere creativiteit verder ontdekken. Mijn werk ben ik ook weer aan het opbouwen. Ik ben plannen aan het maken. Nu nog even zoeken naar de balans, door goed te luisteren naar mijn lichaam. Mocht ik op mijn pad nog ergens bijna in vastlopen, bewandel ik het pad naar Marieke en Jelmer graag nog een keer. 

Ik geloof – ik geloof in mijzelf – ik voel – ik ben nieuwsgierig – ik vertrouw mijzelf steeds beter met keuzes maken – ik heb kracht – mensen om mij heen die ik vertrouw geven mij kracht – ik straal – ik geef liefde – ik krijg liefde –  ik leef gezonder – ik mag fouten maken, daar leer ik van – ik kan steeds beter voor mijzelf opkomen waar het nodig is – ik ontmoet weer nieuwe, bijzondere mensen op mijn pad – ik maak verbindingen en leg linken in wat ik waarneem – ik groei. 

De omgeving van de praktijk straalt rust uit, de stilte, de prachtige natuur, wat begint bij een pad, waar je jezelf mag zijn en waar je je veilig kan voelen. Verschillende praktijkruimten waar je soms met drieën bent, of alleen met Marieke of Jelmer. Ook hier voel je de rust en zie je dingen om je heen die je inspireren. Elke sessie even inchecken. Aan de slag op vlakken waar je het hardste nodig hebt, alles in overleg, het kan nog op de dag zelf aangepast worden. Zelfs tijdens het verblijf van een hele dag, wordt je verwent met voeding die gezond voor je is en lekker klaargemaakt. Verzorgd tot in de puntjes. Ze houden je in de gaten. Even uitchecken, je krijgt advies en/of oefeningen mee naar huis en als je de praktijk verlaat, bewandel je weer het pad en gaat zelf verder. Zien, proeven, ruiken, horen, voelen. Alle zintuigen worden geprikkeld.

Als je zelf de kracht voelt om door te willen, geen andere uitweg kunt vinden, snel vooruit wil,  jezelf open kan stellen en jouw gevoel past bij de aanpak van Marieke en Jelmer, dan zijn zij de juiste mensen die jou kunnen begeleiden op jouw pad. Dankbaarheid naar hen en wauw, wat een geluk! Dat is wat ik voel. 

Liefs, Emmy